Sławomir U. został oskarżony o to, że "w dniu 27 października 2003 r. w W., w celu uzyskania kredytu w kwocie 50 tys. z Bank P. S.A., przedłożył w oddziale tego Banku, za pośrednictwem firmy "P." z P. podrobione "Zaświadczenie Urzędu Skarbowego w K. o wysokości obrotu w podatku od towarów i usług i podatku akcyzowym oraz dochodu podatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych przyjętego do podstawy opodatkowania z dnia 24.10.2004 r., tekst jedn.: o czyn z art. 297 § 1 k.k.". Sąd Rejonowy w K. po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 11 grudnia 2007 r. uznał go za winnego tego, że "w ramach zarzucanego czynu, w dniu 27 października 2003 r. w W., w celu uzyskania kredytu w kwocie 50 tys. zł z Bank P. S.A., przedłożył w oddziale tego Banku, za pośrednictwem firmy "P." z P., nierzetelny wniosek kredytowy w ten sposób, że opatrzył go jedynie własnoręcznym podpisem bez wypełniania poszczególnych rubryk dotyczących okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego kredytu", i za to na podstawie art. 297 § 1 k.k. skazał go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby lat 2. Na podstawie art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. orzekł grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki po 10 zł.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił:
"naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 297 § 1 k.k. poprzez sformułowanie niesłusznego poglądu prawnego, iż samo jedynie złożenie własnoręcznego podpisu przez oskarżonego pod wnioskiem kredytowym bez wypełniania jego poszczególnych rubryk - wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 297 § 1 k.k.", i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu. W uzasadnieniu apelacji podniesiono, że samo złożenie podpisu na wniosku o przyznanie kredytu bez jednoczesnego wypełnienia poszczególnych rubryk wniosku przez oskarżonego nie wyczerpuje znamion przestępstwa oszustwa kredytowego określonego w art. 297 § 1 k.k.
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 25 czerwca 2008 r. utrzymał w adwokat lodz mocy zaskarżony wyrok uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną.
Sąd Okręgowy odnosząc się do zarzutu apelacyjnego wywiódł, że oskarżony Sławomir U. składając własnoręczny podpis na wniosku o przyznanie kredytu miedzy innymi potwierdził, że informacje podane w tymże wniosku (zawierające pytania mające istotne znaczenie dla przyznania kredytu) są prawdziwe. Składając swój podpis jednocześnie złożył on oświadczenie, że zapoznał się z Regulaminem Banku i zobowiązał się on do jego przestrzegania. Ponadto Sąd Okręgowy podniósł, że oskarżony był doskonale zorientowany w procedurze związanej z przyznawaniem kredytu, albowiem prowadził określoną działalność gospodarczą i jako potencjalny kredytobiorca ponosił odpowiedzialność za treść wniosku, na którym złożył swój podpis. Sąd Okręgowy w całości podzielił argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego kasację na korzyść skazanego, na podstawie art. 521 k.p.k. wniósł Rzecznik Praw Obywatelskich. Na podstawie art. 523 § 1 k.p.k. zaskarżając wyrok w całości zarzucił:
"rażące i mogące mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia naruszenie art. 433 § 1 k.p.k. polegające na tym, że Sąd II instancji rozpatrując apelację obrońcy oskarżonego, niezależnie od granic zaskarżenia i przedstawionych zarzutów utrzymał w mocy rażąco niesprawiedliwe orzeczenie Sądu I instancji, które zapadło z naruszeniem prawa materialnego, a mianowicie art. 297 § 1 k.k. poprzez uznanie, że działanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa opisanego w tym przepisie" i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Rejonowego w K. i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu przestępstwa.
Rzecznik Praw Obywatelskich zarzucając obu sądom orzekającym rażące naruszenie prawa (...) zaakcentował, że to naruszenie de facto polegało na bezzasadnym uznaniu, że wypełnienie przez inną osobę (nieustaloną) poszczególnych rubryk wniosku kredytowego, uprzednio podpisanego przez oskarżonego wniosku kredytowego, a następnie przedłożenie tak sporządzonego wniosku w Banku mającego przyznać ów kredyt stanowiło przedłożenie nierzetelnego dokumentu penalizowanego przez przepis art. 297 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena prowadzi do odmiennego wniosku, że wniosek ten nie może być uznany za sporządzony w sposób nierzetelny, zaś jego przedłożenie Bankowi nie może stanowić przestępstwa z art. 297 § 1 k.k.
W tej sytuacji utrzymując w mocy zaskarżony wyrok Sąd Okręgowy dopuścił się rażącej i mającej istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia obrazy art. 433 § 1 k.p.k., albowiem powinien zmienić zaskarżony wyrok i uniewinnić oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.
Sąd Najwyższy, po wysłuchaniu na rozprawie przedstawiciela Rzecznika Praw Obywatelskich oraz prokuratora Prokuratury Krajowej popierających kasację, co następuje:
W ocenie Sądu Najwyższego kasacja Rzecznika Praw Obywatelskich podlegała rozpoznaniu na warunkach określonych w art. 536 k.p.k. "w zakresie szerszym", albowiem w sprawie zaistniało uchybienie w postaci tzw. bezwzględnego powodu odwoławczego tekst jedn.: wystąpienia okoliczności wyłączającej postępowanie przez rażące naruszenie przez oba sądy orzekające art. 14 § 1 k.p.k. stanowiącego o zasadzie skargowości według, której "wszczęcie postępowania sądowego następuje na żądanie uprawnionego oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu". Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że na takie, a nie inne ukształtowanie opisu czynu przypisanego oskarżonemu miały wpływ błędne zapatrywania w tym zakresie Sądu odwoławczego, który w uzasadnieniu wyroku z dnia czerwca 2007 r. takowe poczynił. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji dokonując zmiany opisu czynu zarzucanego oskarżonemu wykreował inny czyn, całkowicie odmienny od strony podmiotowej i przedmiotowej od czynu zarzucanego, wykraczając poza ramy postępowania zakreślone przez prokuratora. Niczego w tym zakresie nie zmieniło przyjęcie przez ten sąd sformułowania "w ramach zarzucanego czynu". Skarga prokuratora została wyłącznie ukierunkowana na ściganie oskarżonego za przedłożenie w dniu 27 października 2003 r. w oddziale Banku P. S.A. za pośrednictwem firmy "P. " z P. podrobionego "Zaświadczenia Urzędu Skarbowego z K. o wysokości obrotu (...)", a nie za przedłożenie w tymże oddziale nierzetelnego wniosku kredytowego opatrzonego jedynie własnoręcznym podpisem bez wypełnienia poszczególnych rubryk tego wniosku (...).
W ocenie Sądu Najwyższego, wyrok Sądu pierwszej instancji zapadł z rażącą obrazą przepisu art. 14 § 1 k.p.k., mającą istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia. W tej sytuacji, w związku z wniesieniem apelacji obrońcy oskarżonego od tego orzeczenia, Sąd odwoławczy, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionego zarzutu, na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 14 § 1 k.p.k. powinien uchylić zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. umorzyć postępowanie wobec Sławomira U., co do czynu mu przypisanego, a tego jednak zaniechał, co stanowiło rażącą obrazę przytoczonych wyżej przepisów postępowania.
W związku z tym Sąd Najwyższy, na podstawie art. 536 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok Sądu odwoławczego i utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 11 grudnia 2007 r. i na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. umorzył postępowanie, co do czynu przypisanego oskarżonemu.
Sąd Najwyższy, uchylając oba wyroki i umarzając postępowanie nie wydał jednak następczego orzeczenia (por. wyrok SN z dnia 4 kwietnia 20006 III KK 306/05 OSNKW 2006 z. 7-8, poz. 69), albowiem po zwrocie akt do Sądu Rejonowego w K. nadal pozostaje do rozpoznania akt oskarżenia p-ko Sławomirowi U. z zarzutem popełnienia przestępstwa określonego w art. 297 § 1 k.k., co czyni aktualną - kwestię odpowiedzialności karnej - chyba, że prokurator, na podstawie art. 14 § 2 k.p.k. odstąpi od aktu oskarżenia wskazując jednocześnie, na okoliczności, o których mowa w art. 17 § 1 pkt 1 lub 2 k.p.k.